Nie dla mnie taniec.

Nogi plączą się niezgrabnie.

Nie znam kroków.

Intuicyjnie kołyszę się

raz w przód, raz w tył.

A innym razem

nie opuszcza mnie wrażenie,

że tkwię w miejscu.

Uzdolnieni

(powiedziałby ktoś,

że zawodowi tancerze)

zdobywają laury.

Sztuka tańca to niewątpliwie

kunszt z najwyższej półki.

Próbuję zrozumieć –

czemu jedni ją posiedli,

a inni ledwie mogą się przyglądać

z podziwem lub też z zazdrością?

Dlaczego akurat ja

znalazłam się w grupie tych innych?

I pojąć tego nie potrafię.

Jak widać, egzystencjalizm też nie należy

do moich mocnych stron.

Tak czy owak,

trenuję równowagę.

Pląsam po parkiecie.

A po każdym kroku bez upadku

delikatnie oblizuję wargi,

upajając się aromatem sukcesu.