MISTRZ

w każdą niedzielę

z bogiem

z domu wychodzę

mój bóg ma postać orła i baranka

twarz gomułki i cyrankiewicza

sutannę księdza i mundur milicjanta

jest w symbolu krzyża i ptasiego mleczka w witrynie geesowskiego sklepu

a ciasny kołnierzyk szkolnego mundurka

wprowadza mnie

na krzyżową drogą

życia

rodzice

zostają uwięzieni w domu

od wieków tam trwają przed telewizorem

w cierniowych koronach

swojej egzystencji

rozpuszczają swoją jaźń

w bonanzie czterech pancernych

mama pali klubowe

ojciec giewonty z filtrem

wchodzę do kościoła

zupełnie obcego mi świata

z żalem rozrywającym serce

kiedy myślę o baranku uwięzionym w skrzynce

małego księcia

robię znak krzyża

z nadzieją na cud

na choćby jeden promień z nieba

delikatny powiew ducha świętego

ale nic

i nic

wciśnięty między sacrum i profanum

widzę wypłakane oczy leśmianowskich dziewczyn

nędzę życia bijącą się w pierś dwunastu dzielnych braci

kakofonię dzwonków organ i pokornych modlitw

podobno gdzieś

tam

hen

nie wiadomo gdzie czeka mistrz który przywróci nam

wzrok słuch i mowę

robię znak krzyża

palcem zanurzonym w gorzkiej wodzie z mamre