już któryś rok tak wiszą na gałęziach, 

aż proszą się o zerwanie. ale nie zjesz, 

człowieku, bo każdy ma w sobie żarówkę. 

niby betka, ładuneczek elektryczny pod skórką, 

w szklanej banieczce. a ile przydałby wiedzy, 

gdyby tylko dało się do niego dożreć! 

niejednego brała chętka, paru — opamiętało się 

w porę. bisurmaniak, co poinfantylizował za bardzo, 

i drugi, któremu zwały tłuszczowe zafałdziły łeb, 

— długo ślinili się okruchami. 

co, znowu znalazły się odważne jełopy? 

cisza aż bije przez zamknięte drzwi parlatorium. 

nad skrzydłami jarzy się napis: 

NIE WCHODZIĆ PRÓBA NASYTU. 

tylko czekać, aż rozlegnie się rzewny jęk, 

postaciom na drewnianych obrazkach 

jeszcze bardziej wykrzywią się pyski.