wzięło mnie. niewidzialne ręce wyciągnęły  

na przykre w skutkach Zapalenie Żołądka Party.

fajny event, nie ma co: parę godzin nocnego 

zwijania się w kłębek, z bólu. przez otwarte okno 

sączył się przyjemny chłód. słychać było nawoływania 

łańcuchowców. południowoszczek zlewał się z 

zachodniowyciem, po czym wpadał w głąb nieba 

jako gardłowy i futrzasty,  

przepełniony goryczą lament.

myślałem o Nieokiełznywalnej, która każdej doby, 

gdy tylko słońce zajdzie, przebiega wieś, figlara, 

strąca mech z omszałości, rysuje różkami węgła.

siedząc na wyrze boleści wyobrażałem sobie, że 

jest, złapałem bisurmankę, drżącymi z podniecenia 

dłońmi ściągam spodenki w czarno-czerwoną kratę, 

zdejmuję posrebrzany napierśnik, okulary z betonu.

no chodź, w głąb tego, co się jątrzy. nie, w to 

drugie, wyraźniejsze – mówiłem. 

niespodziewanie posmutniała.