to nieprawda, że jedynie w tych wodach może 

istnieć ożywione, wyłącznie tu koralik albo drobna 

moneta chwilę po wrzuceniu zaczyna 

wypuszczać listki, łodyżki. 

ale racja: tylko tutaj kiełkuje się na ostro, 

pierwotnie martwa materia nabiera komórek, arterii, 

czegoś na kształt serduszka. 

zanurz się. ostrożnie, ale bez niepotrzebnego strachu. 

i... lip sync! śpiewaj z rozlegającym się bezgłosem, 

powtarzaj ciszę, która sama ujmuje się w zwrotki! 

patrz na cudowności wokoło, wódź wzrokiem po 

chropowatościach, krzaczastych strukturach Bajkostanu. 

gap się, kompletnie oniemiała, przez plastik. niech 

nastąpi istne gnicie online: po nerwach, przez mózg, 

poleci w świat transmisja z wilgocin, z rozpadania się! 

myśl intensywnie o tym, co widzisz, a powierzchniowcy, 

coraz bardziej zachwyceni, niech odławiają 

ujętą w kolory poetykę rujnowania się, tworzenia 

kruchych form, tę niemą piosenkę o ulotności. 

i nie martw się, że ci tam, na górze, 

prędzej czy później podłapią, nasiąkną, 

staną się uzależnieni od tego, co transmitujesz. 

że sami będą tak brzydko-uroczo nietrwali. 

Opublikowany: 07-08-2024 08:03 przez: floriankonrad