Jeszcze zapłoną w gorączce gniewem.

I tęsknym jękiem zawezwie ich orzeł dwugłowy.

Jeszcze potoczy się po schodach popa łeb.

I z niejednej w tajdze ukrytej chudoby

dym wzleci biały nadziei mglistej.

Im wyżej, tym jaśniejszej. I bardziej przejrzystej.

Jeszcze z okien pałaców wyfruną mewie skrzydła.

Białe strzępki donosów. Cała niewiedza obrzydła.

Jeszcze na niejednym placu stanie majdan.

Hukną z dział ognie. Buchnie lawy płomień.

I zimnym światłem przed nieulękłego domem

rozbłyśnie trzask pękających kajdan.

Jeszcze niejeden spłonie święty

w czeluściach cerkwi zamknięty.

Zobaczysz. Jeszcze przyjdą burze.

Krzyki rozetną powietrze.

Ściany pochodów

odetną ich od połączeń.

Telefonów. Przycisków.

Odgadną w końcu,

w jednym zrozumienia błysku,

że całe to ludu grzmienie

roznieciło buntu płomienie.

Poczekaj. Uwierz. Wytrwaj.

Jeszcze przyjdą.

Mocarne. Ogłuszające. Niewyobrażalne.

Potopu deszcze

nawalne.