To ma być jakiś żart? Kim jest tytułowy dobry człowiek? Ten z wiersza najpiękniejsze chwile przepił i zmarnował czas najlepszy. Jest jeszcze gorzej: on niczego już nie naprawi. Dalej tą samą drogą będzie szedł... i pił. Czeka go wędrówka do kresu wytrzymałości, bo szlak wiedzie już tylko pod górkę, a on, mimo siwego włosa i bagażu przejść, nadal szuka swojego domu i swojego azylu. Jak znam życie, nigdy niczego podobnego nie znajdzie, ponieważ cały taki ja, mój dom i azyl - to za nie sto procent odpowiedzialności.