pomyśl o najgłębszej samotności. że jest jak popiersie 

z czarnego marmurzydła. przedstawia 

indiańskiego wodza w rozłożystym pióropuszu. 

patrzysz na zmarszczki, jakimi jest poszatkowana 

kamienna twarz – a ich linie odciskają ci się 

na gałkach ocznych, zostają wżarte w obraz, który 

widzisz, a pióra – z rzeźnicką zapamiętałością 

kroją powstałe w ten sposób porysowane plansze. 

na drobnych strzępach żłobią się specyficzne 

izotermy i izobary, powstają też swoiste odłamy 

dekartografii, rozplanimetrii, destereometrii. 

pomyśl o pustce będącej niczym samochód beskid, 

co nie wyszedł poza fazę prototypu (manewrowność 

makiety – wręcz ujemna!), albo arrinera hussarya, 

która nie trafiła do masowej produkcji. 

i o mikrofilmie przechowywanym w bólu lewej 

górnej piątki. nie w bolącym zębie, ale w samym, 

wyjątkowo nieprzyjemnym uczuciu. 

znajdź się w myślach na raucie, nadętym spotkańsku 

notabli. bądź tym dzikim, spoconym 

czortem-niedźwięcznikiem, który drze się 

jak oszalały, tacza wewnątrz jednego ze 

stojących sztywno, wyfrakowanych oficjeli, 

i którego wrzask nie wydostaje się poza ramy 

ciała gospodarza/ nosiciela. 

a potem znajdź najcięższy kamień, jaki 

zdołasz podnieść. i ciśnij w kryształowy żyrandol 

wiszący nad głowami dostojników, 

nad twarzą na postumencie. 

od huku, jaki rozlegnie się, gdy strącony runie 

na parkiet, zadrży w posadach niejedno muzeum 

już/ ciągle bezużytecznych rzeczy, klatki mikrofilmu 

wyblakną i staną się niemożliwe do odczytania.