dla świata ledwie pyłkiem jestem, 

głośnego śmiechu dzwonnym głosem 

echo go niesie, poryw wiatru 

tym śmiechem melancholię płoszy 

dziecinną salwą, która każe 

w naiwne wierzyć rozbawienie 

i wiarygodną przyjąć pozę, 

którą ktoś nazwie zdziecinnieniem 

śmiech pusty drży, a iskra fałszu 

w tle oszukańczym świeci blaskiem, 

sztuczną pozłotą, nutą szlochu, 

wyrwaną z szamańskiego transu 

śmiechu mój, drogi przyjacielu 

ty jeden wiernym towarzyszem, 

gdy nie mam siły by otwarcie 

rytm poplątany płaczem słyszeć

______________

* Wrzesień 2008