przestawiam komputer na tryb hulajnogowy, 

cofam się we wspomnieniach do czasów 

słusznie niebyłych (wyrabianie w sobie afantazji, 

ciągnięcie się za pysk w kierunku powszedniostek, 

zmuszanie się do patrzenia w mało chmurne niebo!). 

następuje mała dyslokacja: ja – z rozpędu 

– gębą o asfalt. treść wpada (wdziera się!) do ust. 

uszczknięcie spękanej przestrzeni: pomiędzy zębami 

czuję kruszące się płatki głosek, ziemne wyrazy. 

mówią mi się konie na biegunach z głowami 

znanych literatów. ciebie, Florku, zwierzga Proust, 

poniosą cię Varga z Masłowską, Konradzie, 

a ty, Rafale, spadniesz z grzbietu autora 

Podręcznego leksykonu wygłupów i szczeniactwa 

(stare tomiszcze w iryzujących okładkach). 

mendź, mendź – zachęcająco judzi mokry piasek, 

ćwierćbajkowe babuleńki plotą mi na drutach 

długie szale, słowotoczne smyczusie. 

więc gadam. i będę to robić tak długo, 

aż znielubi mi się miłość, czy jak ją tam zwać, 

chropowatymi słowami określę ją jako wiadro 

wełnianych pomyj (rozrachunek z dzieciństwem? 

jeszcze czego! wstanę doroślejszy, 

a zatem bardziej gówniarzowaty, 

niż kiedykolwiek wcześniej!).