„Będziesz ze mną do końca we wciąż trwającej rozkoszy w rosnącym do szaleństwa cierpieniu` Kazimierz Ratoń.

myślisz, że wszystko już widziałaś,

że wiesz, ile bólu mieści się w przygrobowym gównie.

jeśli tak myślisz — a myślisz,

to gówno wiesz!

wybebeszam cię!

całą twoją próżność i gest,

obłość napiętych zaokrągleń — tylko mi nie mdlej!

z rozkoszy jeszcze nikt nie umarł

i nie umrze. póki żyję mam szansę

rozerwać pierś, byś mogła się zranić do krwi,

tej pierwszej i tej ostatniej.

Wiersz powstał z inspiracji dziełami Kazimierza Ratonia.