śnijmy niedorzeczną śmiesznostkę o Morzu Balowym, 

na środek którego, tuż przed północą,  spływają się 

drakkary, karawele, brzuchate galeony. 

na pokładzie każdego – fioki, dystynkcje, tiurniury, 

pośród nich – mości państwo śmiertelnie zakochani 

we własnych odbiciach. i gra muzyka, w takt której ślepi 

egoiści tańczą, wirują nierozważnie. wpadają do wody. 

a gdzież my? tulimy się na ubożuchnej i stareńkiej krypie 

ledwie widząc siebie nawzajem w porannych mgłach. 

przepływamy bezszelestnie pomiędzy 

ziejącymi pustką olbrzymami. niedługo zjawią się 

odprowadzacze statków. kolejni ślepcy, baronessy 

i lejtnanci, właśnie szykują się, zakładają stroje. 

dziel też ze mną psi sen o strażniku komnat Pani, 

który, gdy nikt nie widzi, zakrada się, by mieć choć 

szczątkowy kontakt – z atłasem i jedwabiem, jaki 

dotykał ciała Zakazanej Mu. o resztkach ciepła 

przenikających na wargi, 

o języku na zaschniętych kropelkach. 

uśmiechnij się na wspomnienie snu o mężczyźnie 

stojącym przy bryle soli. i jego usilnych próbach 

odlizania z (przyznaj – nieprzyjemnej) przestrzeni 

krągłych kształtów. o radości, jaka zwieńczyła dzieło.