Chadzałam od ściany do drzwi,

próbując odkryć

podryg człowieczeństwa.

Błąkałam się między kątami, poszukując

krztyny miłosierdzia,

które nauczy mnie śnić

i wierzyć w obecność czasu.

Z każdą kolejną łzą jestem

coraz bliższa światu.

Każda myśl sprawia, że pogrążam się

w równowadze

i obłudzie.

Nie potrafię odkrywać

ciekawszych znamion

na ciele przyszłości - nie jestem na siłach,

aby wierzyć w istnienie nadziei.

Rozdarta niby cierpiące niebo,

niby udobruchana ziemia,

kołyszę się wbrew milczącej grawitacji,

rozprawiam się z rzeczywistością,

która wykradła mi Ciebie.

Nie chcę, aby bezkształtna noc

rozebrała mnie z Twojego oddechu,

przywłaszczyła sobie bezkres,

dla jakiego stale szukam samotności,

rozglądam się za łzami,

aby uśmierzyły uśmiech.

Układam myśli w kolejności

alfabetycznej.

Przyglądam się uważnie słowom,

jakby były Twoim westchnieniem.