wigilia tego święta przypadnie w dzień bezwietrzny. 

już z samego rana, nieco perwersyjnie, założę na siebie 

toksynki i kolce, będę chodzić w tiszercie uplecionym z liści 

pokrzyw, z ostów. abyś miała potem co koić, uśmierzać, 

do czego przykładać tkaninę z (jak najliteralniej!) 

cuda czyniącym balsamem. 

w przeddzień święta, jakiego nie znajdziesz w żadnym 

kalendarzu, wyzwolę się z niewidzialnych uzd, kantarów. 

troczki się przetną, lejce - przegryzą, spadną pęta. 

nawet pancerzyk ulegnie zgalaretowaceniu, po czym 

rozpłynie się jak niepyszny. w równym stopniu niepokojąc 

się, co przebijając ku bezchmurnemu niebu, będę liczyć 

godziny, sekundy. strącać każdą z nich w bezdenną przepaść. 

i stanie się wreszcie ustukrotnione, wymarzone, 

całe w przesycie, umorach. jedyne, które warto 

zbyt blisko, z naddatkiem. które trzeba 

świętować aż po krzyk.