(Na przestrzeni wieków z iluż to opresji polska szabla ratowała kraj i naród nasz. Ileż to poematów jej poświęcono. A o pochwie, która była nieodłączną częścią i bezpieczną `przystanią` dla szabli na czas pokoju? Nie znam ani jednego takiego utworu. Najwyższy czas docenić jej znaczenie i zapełnić tę wielką, białą kartę w naszej historii, co niniejszym czynię) :)

. Pochwo! Ty przez całe dzieje 

szabli dawałaś nadzieję, 

gdyż, jak nazwa twa wskazuje, 

swojej broni wyczekujesz, 

czy stępiałej już, czy ostrej. 

W pochwie zawsze jest radośniej. 

Jest przystanią, odpoczynkiem... 

Szablo, nie śpisz w pojedynkę, 

więc pamiętaj o swej lubej, 

złóż hołd, choćbyś miała w czubie 

i pamiętaj, coś szeptała, 

kiedy w pochwę się wtulałaś, 

by, gdy przyjdzie czas patyny, 

wciąż być przy niej, dodać siły. 

Wszak potrzeba, już w przyszłości 

(kiedyś przyjdzie złożyć kości) 

aby nowe szable ostre 

w pochwach mogły tkwić radosne, 

miały dom swój w czas pokoju, 

… a w potrzebie szły do boju. 

Tak przez setki lat bez mała 

pochwo szablę swą wspierałaś. 

Pokłon tobie więc, szacunek… 

a z wdzięczności – pocałunek.