Troskliwe kobietki w jak najlepszych intencjach i w dobrej wierze podtykały mi co smaczniejsze kąski, nie zważając na choroby i silne osłabienie głodem. No i dostałem ostrej biegunki... i słabłem coraz bardziej! Biedne dziewczyny wpadły w panikę i pobiegły do najbliższego medyka. A ten, lekarz wojskowy, kapitan Armii Czerwonej, powiedział, że jest źle, ale nic pomóc nie może, bo nie ma odpowiednich leków. Przyniósł więc bimbru, nalał mi go do szklanki (chyba ciut-ciut za dużo) - i kazał wypić, mówiąc:

- Jesli eto, brat, nie pomożet - to uże niszto nie pomożet!

Łyknąłem palącego jak diabli bimbru i... urwał mi się życiorys. Nie wiem, co się ze mną działo, ale... obudziłem się wypoczęty i zdziwiłem się tylko, że dziewczyny wpatrują się z troską we mnie, niektóre aż nachylają nade mną i mają łzy w oczach.

- Myślałyśmy, że już się nie obudzisz! Jak straciłeś przytomność, to zrobiłeś się cały siny! Myśmy tylko przewracały ciebie z boku na bok i słuchały, czy żyjesz! Doktor nie kazał ciebie budzić, chociaż spałeś aż trzy doby!

Poczułem się zdrowy... i okropnie chciało mi się jeść! Oczywiście, nauczone już doświadczeniem kochane moje siostrzyczki były odtąd ostrożne i karmiły mnie po troszku jak wróbla. A lekarz rosyjski, ten mój zbawca, powiedział mi potem, że gdyby przyszły do niego godzinę później, miałbym już wszystkie kłopoty i nadzieje za sobą.

Wszystko to działo się tuż przed Wielkanocą 1945 roku - to od tego czasu zaczęła się moja rekonwalescencja.

W drugi dzień Świąt przyszła do mnie do szpitala para nowożeńców z prośbą, żebym się przeniósł do nich, bo bardzo boją się Ruskich.

- Będzie panu u nas dobrze. Rodzice nasi, Kaszubi, nie umieją po polsku, a Rosjanie mówią, że my - Niemcy!

Przyjechali po mnie wozem, wymościli pierzynami i powieźli jak króla na swoje gospodarstwo.

Dopiero później ``wyszło szydło z worka``.