Za mało miłości w ludzkich słowach,

za mało prawdy w spojrzeniu świata.

Zbyt często mrok w sercach się chowa,

zbyt wiele murów – zbyt mało brata.

Każdy swój krzyż na barkach niesie,

nie zawsze widzi w nim głębszy sens.

W bólu i ciszy, w ludzkiej udręce,

rodzi się światło, które jest w nas.

Świat nam podsuwa złudne obrazy,

chciwość i pycha karmią nasz lęk.

Zamiast budować mosty i prawdę,

wznosimy mury, siejemy gniew.

Lecz jest nadzieja – w kropli cierpienia,

w dłoni podanej w milczeniu łez.

Gdy się zatrzymasz, spojrzysz w swe serce,

zrozumiesz drogę – dokąd iść chcesz.

Nie patrz na innych, zmień się od siebie,

dobro rodzi się w serca głąb.

Światłem rozjaśnij swój kawałek nieba,

a miłość przetrwa – pokona mrok.