zimowa potęga  grzechu

wiatr złamanych świateł

nieznajoma wizji ucieczki

w martwych palcach

spoczywa namiastka życia

posiniaczona twarz

(nie) znała uśmiechu

błaganie o litość

rozprzestrzenia się

w pustym pokoju

wolność – skradziona

codziennie budziła

w tym samym kącie

desperacko ścierała osocze

z podziurawionych  kończyn

rozkrwawionych policzków

***

kpiący głos

docierał do uszu

wić i krzyczeć

to nie pomogło

krzyczała tracąc głos

to nie zły sen

wątła temperatura

miesza się  z zapachem

śmierci

zrozumienie nie jest

możliwe  

Wiersz dodany został na wpmt, oraz na granice.pl Szukam oceny w różnych serwisach.