Księdzu Szymonowi

Kręte drogi, wyboiste prowadzą w nieznane.

Jakieś ciepło, jakieś miejsce było mi wskazane.

Właśnie wtedy ma wędrówka była do zniesienia,

Ale znowu będę  w drodze, będę siebie zmieniał.

Moje życie marszem zdarte, przegryzione cierniem,

Kiedyś będzie znów coś warte… Kiedy? Ciągle nie wiem!

Szukam po omacku w ciszy; ręką szukam, duszą,

Gdzieś we mgle, gdzie Bóg nie słyszy i ludzie nie muszą.

Wynajduję po kolei uczucia, marzenia…

Chcę podzielić  się z innymi tym, co będę zmieniał,

By świat dało się przytulić, odkryć po raz wtóry,

Żeby dolinami idąc, móc pokonać góry!