za duże drzewa łamię

choć mnie prawie tu nie ma

ogień głaszczę kojąco, zbyt wiele na wieczór

grzywę dzień otrząsa niewielkie ochłapy

wyobraźni lwice rwą kęsy

jakby powstanie z leża już było wyczynem

bohaterskim rykiem nie pokrzykiwaniem

zalewam ciemnością popielniki nieba

cisza cisza wreszcie

krzyczeć już nie trzeba