Oddech młodego szaleńca na krok przed młockarnią

Przeklinam pamięć.

Zna wszystko,

tym rozrywa na wylot.

Przeklinam jedno po drugim,

wszystkie do powtórzenia,

które zanoszą się od zmarłych

i tych, którym się jeszcze żyć

wydaje.

Przeklinam utraconą aureolę,

euforyczne słońce

tuż przed pójściem na zachód –

( czerwień bała się panicznie ).

Przeklinam tą ucztę;

na pożarcie rzuca się marnotrawnych synów

by dziko głodną ziemię nakarmić

jeszcze jednym ciałem

( zawsze na smyczy, od piekła do nieba, dla utrzymania symetrii

tylko dwie monety w każdym oku ).

Przeklinam ucztę,

jej symboliczną scenerię

i wymuszony spektakl twarzy

tuż przed tą włączoną młockarnią.