Gonitwa do uskrzydlenia

Wypracowany w pocie czoła wierzchołek z niedomówienia i cierpkiej recenzji

uparte drążenie struktury mojego języka

Koncept recenzji błyszczy pozytywną metafizyką i negatywem znaku

miejscami wręcz do bólu

egzystencjalnym

Uskrzydlone arkusze zdychają śmiercią naturalną

na pohybel tym

co mylą popularność z wartością

Alpinizm w blasku pękającego poranka

( tak mu dopomóż zastępie przychylnych haków )

zakotwicza w symbolu

zalatuje stęchlizną

po raz wtóry przepoczwarzony w magię bilboardu

Kręta ścieżka na stromą ścianę góry Parnas

zimowe wejście najtrudniejszym szlakiem

klucz niedogodności co burzy bliźnim spokój

( recenzent chciałby tak płynąć wiecznie

by niczego nie czuć w nogach )

znać port co uskrzydla

to co jeszcze raz oderwie się od skały

Szczęście opuściło skrzydło

bo pomiędzy

okrakiem

ofiara nie zgadza się na ofiarę

( porządek rozumie po swojemu )

Dobrowolnie

bez łez i dramatycznych gestów

w aurze ceremoniału

gdzie ostrza rytualnych czekanów i linie lin połyskują przerażająco

humanizm wszedł za wysoko

i nie w tym kierunku by postawić na bogów tej góry

Tak mu dopomóż prymacie wyższej idei

Gdzie bogowie mają jeszcze czym oddychać

człowiek ma się gdzie podziać