Dotyk jak najbardziej nierealny

Nie powiem Ci żegnaj.

Zostawię swój zapach w ostrej marynarce,

obietnice w palcach nie przyniosą więcej monet.

Nie powiem Ci żegnaj.

Nie trafiam w chwili grozy (co ukoi)

w tyle spotkań co i rozstań –

dookoła gwar już bezbrzeżny.

Kiedy zasnę uśmieszek drętwo powędruje dalej,

zahuczy, wciąż wtulony w Ciebie

niczym w bezpiecznik, wyłączający jakieś „zawsze”.

Nie powiem do widzenia.

Niech się upoję zastanym,

zachwycę jeszcze raz miejscem,

zgodzę na los trutnia.

Każde objęcie już zupełnie nieostre.