Kiedy nad ranem wybuchały bomby

Pomruk oddając groźny i bolesny

Śniły nam się różane obłoki

Było nam bliżej do słońca niż do cienia

Czasem żyjemy jakby nas nie było

Żywych mijamy umarłych nie czcimy

Nie potrafimy wzruszać się życiem

Prawda o śmierci nie szuka w nas bólu

Już wiemy nie ma recepty na śmierć

Pozwy wciąż wręcza do rąk własnych

Co dzień wydaje wyrok za wyrokiem

I wykonuje w nieodpowiednim czasie

Ten maratończyk miał szczęście

Wczoraj nie dostał jeszcze pozwu

Zranił go wyrok wykonany na innych

Już nie pobiegnie w maratonie bez nóg

Będzie bohaterem tej jednej chwili

gdy jutro obudzi się do życia

A ktoś wrzuci o nim filmik do sieci

Znowu obnaży ludzkie słabości

Kiedy wybuchają bomby chcemy być silni

By pokonać jeszcze wiele maratonów

Chociaż bez nóg bez rąk bez serca

W nadziei że coś się w nas zmieni