Cień pod rytmiczną klepsydrą

synowi Marcinowi

Pora wykrzesać cień, synu –

pora już,

bo bielszy on od ściany pod przestrzenią,

odmierzony klepsydrą z czasem i tartanem powietrza.

Pora wić własne gniazda przed pełną widownią –

nie martwić się już o muzealne formy

do wyciskania znaczeń.

Za dużo nam czasu na czas,

zbyt wiele ulotnych mitów

na temat pierworodnych.

Stworzenie Ciebie nie było tak trudne –

wystarczyły chęci i odpowiednie ciśnienie.

Pora, najwyższa już, zabłysnąć,

wymazać niesforne odruchy mięśni,

zbudować światło i wyburzyć oczekiwania.

Na zawsze zamieszkać

w szklanej bańce klepsydry

mego serca.

Wierz jej –

zna każdy Twój rytm.