Paradoks

Sylwestrowi Zawadzkiemu,” poetyckiemu zwierzęciu” z Wrocławia, przyjacielowi w wierszu, od zawsze

Ustawicznie szukając wyjścia z zaklęcia w kamień

podobnie jak ty

skamieniały

A więc szukając wyjścia

co z rany świeżej

niczym pleśń klei tętno

śnimy kogo trzeba od wtedy

lecz nie ponad miarę

bo już dzień (tuż za progiem)

z samych ulotnych rzeczowników

Zatem do wyjścia

by umieć przenikać skrupulatne kroniki

rozrywać najczulsze zranienia

w (tylko) naszym wieloletnim milczeniu

w końcu nakarmić żarłoczny ogień

w pół kroku

przed barczystym cierniem Piłata

Szukając wyjścia po raz ostatni

wrastasz (jak i ja czasami) skamieniały w ziemię

obu nam przypisaną

z tym samym bezkresnym rozwarciem ramion

Paradoksalnie nasz dolnośląski krzyż

nie ugina się już

na tych samych ulicach

Chcemy być tam obecni

nie z sobą