Nie ma już tyle serca 

W prostych słowach, ludzkich gestach 

W betonowych grobach amnezja 

W wyrazie pustka, w sylabach cisza 

A przecież życie to poezja 

Prosta, choć i tajemnicza 

Ciężkie kurtyny wiszą przed oczami 

Na ludzką krzywdę pomiędzy wierszami 

Zasłony skrzętnie zasłaniają okna 

I nawet księżyc smutną twarzą spogląda 

Nie ma już tyle serca 

Cisza głęboka jak studnia ciemna 

Codziennie sami ją pogłębiając 

A niebo milczy, w cieszy spoglądając 

Na ludzkie cierpienie...