Skurcz przy zmianie zdania

Widzę z wielu stron,

(jakby mnie w ogóle tam nie było)

ja, ślepiec.

Strony już nie potrafią mnie przestraszyć

udawaniem, że widzę.

Pojednałem się z ciemnością, która jest

mi przeznaczona,

która zabrała słońce wciąż tych samych pytań –

kilkaset nieuchwytnych cieni,

zniewolonych ciężarnym kompromisem.

Prawda się zaciska,

podpowiedzi z zewnętrznego świata

zawsze są wątpliwe.

Widzę z wielu stron,

wciąż przebaczam świtowi tak gwałtowne wtargnięcie

i zaufanie w tak szeroko otwarte (na pomoc) ręce –

nie protezom wyliczanki

co się bardziej opłaca.

To mój cały świat bez zmyśleń,

ten ustawicznie ciemniejący, rozbiegany parkur wspomnień.

Można by mu się nawet dziwić, gdyby

nie trzeba było ciągle skakać obok niego.

Bolesny ten skurcz, kiedy

Bóg wciąż zmienia zdanie.

Zdanie to tylko śmierć,

czasami zwykła ślepota

nic więcej.