"pragniesz odkryć, że już ci nie zależy i na pewno nie będziesz się starać by zebrać rozbity budzik" - to tak, jakby człowiek zrozumiał, że już nie poskłada pewnych elementów przeszłości, które rozproszyły sie w okruchach niepewnej pamięci. Tak to do mnie przemawia.

Czym jest /rozbity twoją własną ręką!/ budzik z jego okruszynami?

(patrz tekst i wszystkie tytuły)

I

PO CO?!

ci te wszystkie zegary z ich cyferblatami, kiedy twoja droga tylko serpentyną i wyłącznie pod górkę,

skąd masz /jako ta pozbawiona wiedzy "mrufka"/ zawsze bardzo ograniczony widok

i nie wiesz, co cię czeka za najbliższym zakrętem

?!

Istotą wszelkiej ludzkiej egzystencji jest niepewność co do wszystkiego /oprócz śmierci i podatków, bo to masz na bank i na 100%/.

TO NIEPEWNOŚĆ JEST NASZYM KATEM.

Ale /w myśl znanej staropolskiej sentencji o Cyganie i kowalu/ to budzik jest temu winien, winien - i jeszcze raz po trzykroć winien!

Żeby zapanować nad wszechobecnym na Matce Ziemi chaosem, trzeba nam takich podstawowych narzędzi jak:

- zegary
- kalendarze
- sekstanty
- monitory, wizjery, noctowizory
- broń szybkiego reagowania
- czytniki
- liczniki
- wskaźniki
- GPS-y
- prędkościo- dal- wodo- ciśnienio- ampero- /itp., itp./ mierze
- mapy
- encyklopedie
- leksykony
- stateczniki
- sterowniki
- hamulce


etc., etc.

Tak oprzyrządowany człowiek czuje się coraz mniej niepewny,

czyli coraz bardziej pewny,

ale tylko

S I E B I E

Bo chaos wokół niego, jaki przez wszystkie tysiąclecia był, taki jest - i będzie! - po wieki wieków.

Amen

Kiedy zaczniesz zbierać okruszyny /rozbitego przez siebie/ budzika,

(vide tekst i nagłówki)

na jakąkolwiek poprawę swojej marnej /i coraz marniejszej!/ sytuacji będzie już za późno.

Dlaczego?

Bo /wbrew oszukańczym pozorom/ najbezpieczniejszy byłeś w kołysce afrykańskiego baobabu i innej palmy, na których wieki świet/l/ne temu się - taki niepewny wszystkiego - wychowałeś

K o m u dedykowany jest ten wiersz?

(patrz dedykacja Poety)