wszedłeś ścieżką w dębowe gałęzie 

wiatr cicho dmuchał w pajęcze przędze 

jakby zło siadło tu przyczajone 

a wielkie drzewa były mu domem 

czemu krzywicie się nieustannie  

w omszałych pniakach nawet wiatr słabnie 

tak przy drodze złowieszczo tańczycie 

jak byłbym nikim w szarym niebycie 

jestem tutaj odważnie krzyknąłeś 

w rozdęte wiekiem okrągłe słoje 

stoicie milcząc w resztkach swych braci 

pijąc ich soki by nic nie stracić 

przydrożne dęby liśćmi szumiały 

w starych korzeniach kruszyły skały  

człowiek jest niczym w takiej krainie 

w dębowych żyłach czas wolniej płynie  

dlatego dębów nigdy nie słyszysz 

rosną przy drodze w pozornej ciszy