mam fazę na frazy odarte z emfazy, 

w rękawach wyrazy, sznur sylab i rytm. 

słyszycie jak biję w trochejach po szyję? 

co strofa, przepiję, co ważne, ukryję. 

i tylko mi serca żal. 

cenzura wydrwiła i krwiobieg odkrwiła. 

wiersz blady jak papier spod ręki na łeb...! 

zaszumiał i stężał, zmiarowił puls. zemdlał. 

ach, wiersza jak dziecka żal. 

zawinął się w tutkę, poczęty w minutę, 

by walczył ze smutkiem do końca, po śmiech. 

na kapciu trywialnie spoczynek, a dla mnie 

za sercem tęsknota, bo żal. 

stąpajmy ostrożnie - kto wie, czy nie człowiek 

w wersety wpisany, na dnie...? 

nie depczmy, lecz szepczmy, że z nami bezpieczny 

ten wiersz 

i ten człowiek, 

i ja.