Wierzycie, że kobietę, istotę zwiewną,

Stwórca z żebra mężczyzny stworzył na pewno?

Że to w twardej kości rzeźbił jędrne kształty?

Nie chce mi się wierzyć. To muszą być żarty.

Ja w kontrze do Biblii mam teorię własną.

Ciekawe czy jacyś panowie przyklasną.

Ciężko było mężczyźnie samemu w raju.

Wątpliwa to przyjemność, po rajskim gaju

samotnie wędrować, w źródełku się pluskać,

kwiatki delikatne paluszkami muskać,

bądź słodkim nektarem się nieco podchmielić,

gdy nie było z kim się tym wszystkim podzielić.

Zasmucił się był Stwórca, widząc Adama,

że rajskich atrakcji nie cieszy go gama.

Pan Bóg Adamowi dogodzić chciał przecież...

I wtedy pomyślał o pięknej kobiecie.

Zdybał więc mężczyznę, gdy ten spał pod wiśnią

i czekał na cuda, które mu się przyśnią.

Wybrał ten najpiękniejszy ze snów gagatka.

Marzenie senne otulił w róży płatkach,

te przędzą jedwabnika połączył zgrabnie,

blask gwiazd w głębinach oczu zatopił na dnie,

że dzieło się spodoba, pełen nadziei,

na koniec przyozdobił kwiatem orchidei.

Adam wniebowzięty, wspominać nie muszę,

choć nadal przeżywał prawdziwe katusze,

bo facet z natury był trochę świntuszkiem,

lecz Stwórca zakazał się bawić kwiatuszkiem.

A cóż to tak złego Bóg widzieć mógł w jabłkach?

Czym innym zrywanie niewinnego kwiatka.

To prawda, że Ewa wężowi uległa,

ale wąż ten wcale nie pochodził z piekła.

Trudno młodzieży wytłumaczyć przyczyny,

więc Biblia jabłuszkom przypisała winy

I choć księża – mężczyźni, wciskają swoje,

przez Adama z raju wygnano oboje.