W wiśniowym sadzie

gdzie biel spadająca

okrywa w ciszy zawstydzone ciała

pod przykryciem nocy

wśród zapachu mdłego

czas swój znalazła, zakochanych para.

W jej oczach gwiazdy

znalazły schronienie

i gasły gdy tylko

on nad nią się schylał,

gdy szeptał, gdy mówił,

i kiedy ją pieścił

gdy się z nią kochał

i gdy jej dotykał.

Galaktyczny orszak

rozrywał ich ciała

namiętnym echem

dźwięcząc wśród konarów,

ciszę przerwawszy

jednym jej westchnieniem

opadła na nich ciemności kotara.

Wśród wiśniowych sadów

gdzie biel spadająca

okrywa w ciszy dwa nagie ciała

blaskiem poranka, słońca promieniem,

ranek witała już kochanków para.