Przyjrzyjmy się krótkiemu zdaniu. Wczoraj wybrałam sobie psa z schroniska. Z pozoru piękna inicjatywa. Zdanie niby proste i logiczne, ale gdy przyjrzeć mu się bliżej, kłamliwe i irracjonalne, bo nie do wykonania.

Mówiąc pies, mamy na myśli dziecko. Zaś mówiąc dziecko nie mamy na myśli tylko i wyłącznie człowieka, bo zwrot ten nie jest jego własnością. Pies jest jak dziecko. Podobny nie tylko w tym, że jak dziecko jest zależny od nas, że sam nie wsypie do miski chrupek , nie naleje sobie wody. Podobny, bo jak dziecko pojawia się nagle. Niespodziewanie, wyczekany lub nie. Psa nie da się wybrać, nie da się stwierdzić który jest lepszy czy ładniejszy.  Psa nie ma i nagle jest. Pojawia się któregoś dnia na ulicy, głodny i chudy, że aż żal nie przygarnąć. Któryś ze znajomych proponuje ci szczenię ty bez wahania się zgadzasz. Ktoś przerzuca ci przez płot worek, lub przywiązuje go przy twoim domu. To nie ty wybierasz psa, to los daruje ci go z biegu, jak dziecko. I kochasz go, nie ważne jaki jest, nieważne czy ładny czy nie, nieważne czy znaleziony w lesie, czy też odebrany od przyjaciela. Pojawia się nagle, a my chcemy go takim, jaki jest. Bo pies jest dzieckiem, a dziecka nie da się wybrać.  Idąc do schroniska, nie ma się jako tako wyboru.  Zdecydować możemy tylko, czy psa chcemy, czy pójdziemy do schroniska, ale nie mamy wyboru pomiędzy tym a tym zwierzakiem. Los zrządza, że w tym momencie pojawisz się przy tej klatce i tego pokochasz. Po prostu, z góry ustalone jest, że tego pokochasz i nie ma żadnych wahań.

Przeczytaj więc jeszcze raz zdanie „Wczoraj wybrałam sobie psa z schroniska.” i zobacz, jak łatwo o kłamstwo w które wszyscy wierzą.