Wczesnym porankiem, gdy słońce wstaje, 

przybądź w kreślone pętlą rozstaje, 

gdzie się zbierają zwiewne upiory, 

aby powitać mgielne tramwaje. 

We mgle się snują z błędnym uporem, 

w oparach smutku, wpatrzeni wzajem 

w twarze znużone i troską chore. 

A tu! Wpływają już swoim torem, 

a na ich grzbietach skry trzeszczą, błyszczą, 

wężowe bestie, senne potwory, 

dzwonią i mlaszczą otwartą paszczą, 

mgielne upiory połykać zaczną. 

Pędzą do pracy zjawy zmęczone. 

Pętlę rozstajów wrony przywłaszczą 

i pożegnają, schrypniętym tonem, 

mgielne tramwaje, już nasycone.