Gdy wieczór staje się jednak zbyt ciężki 

Ołowiane światła wiszą, już nie świecą 

Oni idą – idą 

Bo stary człowiek, doświadczony życiem 

Powiedział im, że chwila jest ulotną 

Oni więc gonią ją i gonią 

I wtedy noc staje się brutalnie piękna 

Choć tak niewiele jest zrozumiałym 

Dla nich i dla wszystkich pozostałych 

I pieką serca, zbyt żywo płonące 

Wiatr rozdmuchuje żar zapomniany 

Myśl płynie, głos – ginie