Szkice z wyobraźni przepływają, 

rozbite na szkiełka rosy porannej 

i drwiąco szepczą przeciw dłoniom 

tak chętnym i gotowym stracić swą świeżość: 

że oto wróbel... 

To, że nie odlatuje podczas mrozów 

czyni go gorszym? 

Że powinien prosić? 

Jedynie przychodzi na koślawych gdybaniach 

mała jak zeschły owad pewność - 

nie jest sępem. 

W skrzydła cierpliwie zamyka odległość, 

tak obszerne w swej mizerocie, 

a silne by przetrzymać chłód. 

Wróbel będzie wróblem, choćby nim nie był, 

choćby postrzegano orła... 

Istota tkwi w szkicach 

tak kłamliwych, bo niosących gwałt, 

rzadko troskę o gniazdo. 

Gniazdo z wyrwanych skrzydeł... 

2001.09.02