już nie wiem, czy to wszystko ma sens, ale ten (u)twór ma jeszcze dopisek. z nim (boję się powiedzieć, że w całości) więc wygląda tak:

Czy ja wiem, czy są takie rzeczy, których się nie wybacza, ale wiem, żeby lepiej ich nie było, nawet wtedy, kiedy one są. Bo z nimi to są dopiero spotkania, a człowiek wobec nich zawsze jest głupi. Ale wtedy to, jak nigdy można sobie uświadomić, że człowiekowi (choćby niczego nie miał, bądź wszystkiego miał /jak lodu w Arktyce, czy wody w Oceanie Spokojnym/) niczego tak może nie brakować, jak wiary w Boga.

A czy są ludzie źli do szpiku kości. A nawet jeśli są, to czy my musimy przez to być gorsi.

A może są takie sprawy o których lepiej nie myśleć, a przynajmniej ja żebym o nich nie myślał. Ale jeśli dla własnego dobra, to wolę już myśleć. A przynajmniej dobro mi ani grozi, ani szkodzi. Pewnie dlatego, bo dobro się nie ima, ani szaleńców, ani diabłów.

PS
Wiara więc rozwiązuje, albo miłość, nie wiem czy meritum, ale wiele (przynajmniej niektórym, czyli tym, którzy kochają albo wierzą).

Tak też myślę - wiara i miłość, albo chociaż jedno z nich, rozwiązują wszystko...

Myślenie o myśleniu jest albo domeną poetów, albo psychiatrii

Dopisek do postscriptum Autora

Jeżeli ktoś nie kocha, chociaż wierzy - to ani wierzy, ani kocha :(