Albo "ułożyła", albo "układała"; nie jest poprawnie "układła". Tych przecinków też - moim zdaniem - ciut za dużo. I jeszcze te niezbyt staranne spacje...

Bohaterka portretu - w tych kilku zaledwie wersach - psychologicznie wyjątkowo celnie uchwycona. Są takie kobiety wśród nas: niezwykle uduchowione, wewnętrznie pełne pozornych sprzeczności, "mnogogrannyje" - idiom nie do przetłumaczenia - jak ten wielokrotnie szlifowany czysty kryształowy diament. One żyją myśląc, kontrolując zdarzenia, rozważając. Ta samoobserwacja uczestnicząca jest w ich świecie stanem constans. Chyba nie potrafią "się" całkiem wyłączyć, zdać na żywioły.

Przykro mi bardzo, ale ja nie akceptuję najwyższych ocen w przypadku, kiedy wcześniej zostały wytknięte dość rażące błędy.
Pani Emilia bywa bardzo łaskawa, jednak czasami warto sobie przypomnieć, iż mimo wszystko mamy tu do czynienia z poezją warsztatową. Bez wyjątku. Oraz dla wszystkich.

Ja myślałam,że wiersz napisała befana.

Zupełnie się z Panią zgadzam befana-di campi.
Żadnych ulg( to w Pani lubię i cenię).

Za rażące błędy, moich czytelników, bardzo przepraszam.

Za wielką łaskawość - emiliapienkowska- z serca dziękuję.Jak to mówią moje wnuczki-głaski dobre na wszystko.

Rzeczy i sprawy (patrz nagłówek wiersza) mogą nami zawładnąć i nas sprowadzić do roli bezwolnej kukiełki. Przykłady 1. z brzegu: papieros, flaszka, ciuchy, praca, dom itp.

Tworzyła rzeczywistość według obcych.

(patrz finał)