Czytam bardzo wiele wierszy, którym naprawdę trudno zarzucić jakiekolwiek uchybienia, z wyjątkiem tego jednego zasadniczego, kiedy: 

............................................................................................................................... 

Głuchym pogłosem polerują się wersy 

na najwyższy połysk  

Ceramiczne cudo - malowany dzbanek  

z utrąconym uchem zagarnia światło 

żeby je stracić 

Brzęczy szczerbata porcelana 

drętwo stuka fajans pęknięty 

gdy znów kryształ rozpryśnięty na dźwięki 

a serce dzwon postradał - 

Jak w kukułczym wołaniu 

po rannej rosie i pustym głosie 

lecz on nie śpiewa 

bo duszy nie ma - 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

Echo ukradło 

Prawdziwa wiedza to wiedza przeżyta, doświadczona. Wszystko inne grozi pustosłowiem - pisze śp. Ksiądz Profesor Józef Tischner w swoich przemyśleniach dotyczących mądrości ludzi gór. 

Z kolei ja (nieskromnie) dopowiem, iż nie tylko `wiedza`. Także, czy może przede wszystkim - poezja, która jest solą i cukrem, pieprzem z goryczą, a na pewno - zaczynem (zakwasem).