Dawno, dawno temu, a tak naprawdę najdawniej i nie, gdyż czas nie istniał jeszcze (pi razy drzwi, piętnaście miliardów lat temu), nie było nikogo, niczego... a jednak...

— La-lalala-lala-lala, lala-lalala-lala-lala...!

— Co to ma być...?!

— Nic.

— Jak to, nic? Przecież słyszę?!

— Nie możesz. Nie istniejesz.

— Przecież jestem!

— Nie jesteś ani cię nie ma. Nie ma niczego, mnie także.

— To wariactwo jakieś!

— Paradoks, nie wariactwo. Skąd ty bierzesz takie słowa?!

— Znikąd! Hehehehe! Rech!

— Dziwne...

— Paradoks.

— Taaak...

— A co my tutaj robimy, skoro nic nie ma?

— Ja stwarzam.

— A ja?

— A ciebie nie ma?

— A długo to potrwa, żeby coś powstało?

— Jakieś miliard lat.

— Jakoś wielgaśnie brzmi...

— Dla pomiaru czasu.

— A to Czas już jest?

— Nie ma, tak i szybko zleci.

— No, dobra... A z czego ty stwarzasz?

— Z niczego.

— Ooo! To dopiero paradoks!

— Jeden z wielu.

— A dużo ich jeszcze będzie?

— To zależy, ile ich wymyśli.

— Kto?

— Paradoks.

— To będzie Paradoks, hmm, największy?

— Mój kamień.

— Nie rozumiem...?

— Jestem wszechmocny.

— I...?

— I paradoks brzmi: czy mogę stworzyć kamień tak ciężki, żebym nie zdołał go unieść?

— A możesz?

— Będzie nazywał się: człowiek.