Heinrich von Morungen (ok. 1200 r.), Owê, sol aber mir iemer mê (Och jej, czy kiedyś mi jeszcze)

Och jej,

czy kiedyś mi jeszcze

rozświetli mrok nocy

nad każdy śnieg bielsze

jej ciało urocze?

mych oczu złudzenie.

o blasku myślenie,

to księżyca lśnienie.

aż nadszedł dzień.

„Och jej,

czy niebo mu jeszcze

świt przy mnie zabarwi?

niech noc wciąż trwać zechce,

jałowe więc skargi:

„och jej, dzień przybieżał”,

czas z żalem odmierzał,

gdy wczoraj tu leżał.

aż nadszedł dzień.”

Och jej,

tak mnie całowała,

gdy w łożu mym spałem.

łez nie ukrywała,

ciekły po jej twarzy.

pocieszałem tkliwie,

płacz ustał w sprzeciwie,

objęła żarliwie.

Aż nadszedł dzień.

„Och jej,

słodkich tyle razy

tak mi się przyglądał!

i z szat mnie obnażył,

tak ujrzeć pożądał

me ramiona nagie.

dziwiłam się jawnie,

że nie stracił pragnień.

aż nadszedł dzień.”

Foto: wikipedia Heinrich von Morungen (Codex Manesse, XIV wiek)

---------------------------------------------------------------------------------------------

Wiodącym rodzajem średniowiecznego minnesangu jest „Tagelied”, która występuje w podobnej formie w wielu kulturach. Jest to jedyny rodzaj minnesangu, w którym mowa jest o miłości spełnionej. Para kochanków spotyka się potajemnie nocą, budzi ich poranek (może ich zbudzić ptak albo wartownik). Następują skargi, że muszą się rozłączyć. Poranek jest granicą, dzieli dzień od nocy, bliskość od dystansu.