Szlak turystyczny piął się łagodnie zboczem góry. Dawno już zostawiłem w dole ostatnie domy wsi i dochodziłem do okrągłej kotliny otoczonej lasem.

W pewnej chwili usłyszałem szczekanie kozła sarny, a zaraz potem fukniecie dzika ruszonego z legowiska. Te dwa odgłosy – chociaż w lesie normalne – usłyszane jeden po drugim w tym samym miejscu, wydały mi się nienaturalne. Zaraz potem dołączyło do nich krakanie kruka i skrzek sójki.

W miarę zbliżania się do środka kotliny, słyszałem coraz więcej głosów naraz i coraz wyraźniej. Gdy przeszedłem dalej, głosy ucichły. Zaintrygowany tym, zawróciłem i głosy znów się pojawiły. Chodząc tam i z powrotem, znalazłem miejsce, gdzie były najlepiej słyszalne. Wyglądało na to, że byłem w ognisku jakiegoś dziwnego zwierciadła akustycznego skupiającego i wzmacniającego wszystkie odgłosy z całej doliny.

Mój inżynierski rozum przeciw temu zaprotestował, bo przecież kawałek porośniętej lasem kotliny nie mógł wzmacniać dźwięku. Echo w tamtym miejscu byłoby zrozumiałe, ale nie jakieś wzmocnienie. Zjawisko było irracjonalne, ale tak fascynujące, że stanąłem i zasłuchałem się w ten leśny koncert.

Niestety, po chwili zakłócił go dźwięk ludzkiej rozmowy, wzmocnionej na tyle, że mogłem rozumieć jej treść. Dwoje ludzi obgadywało... moją żonę i mnie. Właściwie to mówiła kobieta, a mężczyzna tylko od czasu do czasu kwitował jej wywody krótkimi: „aha” lub „no”.

Z bezinteresowną babską złośliwością krytykowała figurę mojej małżonki, jej sposób ubierania się i mówienia. Nie podobało jej się też to, jak – mimo naszego wieku – spędzamy wolny czas i bardzo interesowało ją, skąd mamy na to pieniądze.

Byłem zaskoczony, bo nie przypuszczałem, że kogoś aż tak interesujemy i tyle o nas wie. Zdziwiłem się jeszcze bardziej, gdy kobieta powiedziała:

– A teraz ten stary osioł zaczął pisać jakieś durne opowiadania i publikuje je w Internecie.

– Skąd wiesz, że są durne? Przeczytałaś choć jedno? – zapytał mężczyzna i chyba zaraz tego pożałował.

– Wiem, bo Maryśka czytała – odfuknęła kobieta. – Czytała, bo myślała, że to będzie o miłości jak u Grocholi albo tej od rozlewiska.

– A to jest o czym?

– O niczym, głupoty jakieś. Jakby napisał coś dla dzieci, to może bym to Oskarkowi poczytała.

– Ciekawe gdzie on to publikuje? – zapytał mężczyzna. – Może bym coś z tego przeczytał?

– Nie wiem. Maryśka wie. Ją zapytaj – odburknęła kobieta. – A ty nie masz masz co robić, że chcesz to czytać? Okna byś lepiej pomył.

Na tym rozmowa urwała się, a chwilę później zobaczyłem właścicieli usłyszanych głosów.

Nie chcąc ich spotkać, odszedłem nieco w las i poczekałem, aż przeszli. Gdy mnie mijali, ze zdziwieniem rozpoznałem sąsiadów, którzy zawsze byli dla nas bardzo mili.

Po jakimś czasie doszedłem do schroniska, położonego na rozległej hali. Pogoda była piękna, więc siedziało przed nim sporo osób, a wśród nich i moi znajomi.

– O! Witamy panie sąsiedzie! – ucieszyli się na mój widok. – Którym szlakiem pan przyszedł?

– Zielonym – skłamałem. – A państwo którym?

– Niebieskim, ale schodzić będziemy zielonym.

– Szkoda – odpowiedziałem. – Moglibyśmy pójść razem, ale ja nie lubię wracać tą samą drogą.

Choć najchętniej skopałbym im tyłki, to jednak porozmawiałem uprzejmie jeszcze przez chwilę, a potem oni poszli.

Posiedziałem przy schronisku jeszcze trochę i zacząłem schodzić. Z początku byłem zły na sąsiadów, ale z czasem zaczęło mi to przechodzić. W końcu nic się nie stało. Pogadali sobie o nas, a że ja to usłyszałem, to i dobrze. Będziemy z żoną wiedzieć, jacy ludzie mieszkają po sąsiedzku.

W połowie zejścia zaczęło mnie to zdarzenie nawet bawić, a pod koniec drogi wpadłem na pomysł napisania o nim opowiadania.

Może Maryśka je przeczyta?