Podjąłem wreszcie wyzwanie – 

koniec ze wspomnień pisaniem! 

W nowej książce kropkę stawiam 

i szlus! Piszesz? Grozi zawał 

od ślęczenia wciąż przy kompie. 

Nowy duch dziś we mnie wstąpił – 

to jutrzenka mej wolności, 

mogę rozprostować kości! 

Kończę również i z fraszkami 

(wiek masz? To baw się z wnukami). 

Trzeba wreszcie wydorośleć… 

„Emerytem jesteś, ośle”! 

Tak więc… dziś postanowione – 

książkę skończę. Na tym koniec! 

Czasu, forsy zaoszczędzę, 

czytelników „piszże prędzej!” 

poganiania się pozbędę. 

Cisza, spokój… choć gawędę 

czasem uskutecznię w gronie 

mych znajomych. To, albowiem, 

ustnie można, bez starania, 

bez obawy o bajania 

(któż zarzuci, choćby z rana? 

Śladu nie ma z odsłuchania). 

Tymi słowy więc ogłaszam – 

dzisiaj koniec. Dobra nasza! 

Ktoś chce nowe do czytania? 

„Stare czytaj”! Nikt nie wzbrania.