dochodzi piąta. ku rozczarowaniu  

(łamane na rozpacz. nie przesadzam - do tego stopnia  

paskudnie się czuję!)  

sen nie wyciągnął ze mnie odurzenia  

w małych, sparzonych myślach  

chodzę po cmentarzach, gdzie spoczywają  

wszystkie zabite przeze  mnie owady  

czytam `Wigilię w nieprzytomnym mieście`  

(czy ktokolwiek napisze książkę o równie  

bzdurnym tytule?)  

ech, chciałbym być wyrytym z tobą  

na jednej skale  

stać się wyżłobieniami, garścią rys  

sama widzisz: bez ciebie rozpływam się  

myśl to błoto, z którego co prawda  

można ulepić człowieka, ale nie ożyje  

nawet, jeśli stado stwórców  

wdmucha mu w pierś całe litry wiatru  

szczerze?  

ten wiersz stworzyłem pismem automatycznym  

ciągle nie w pełni wróciła świadomość  

wciąż słyszę dźwięk rozgniatanych mikroserc