Nastrojowo i z pomysłem... Podoba mi się!

Nastrojowo i z pomysłem! Podoba mi się bardzo!

To kobiecy bardzo wiersz o typowo męskiej wydmuszce poetyckich obietnic i tych twardych na mur, na beton deklaracjach miękkich deklaracji: Czas wszystko razem z mrozami zimy nieubłaganie zweryfikuje, ale co sobie facet pogada - to nasze.

Jak powiada stare, jakżeż celne polskie porzekadło ludowe: "tyle zysku - co w pysku".

Piękny, ciekawy także jako technika literacka, jako warsztat, tzw. "monolog do lustra" (czytelnika) w całości oparty na cytowanym z kolejnych - mijających bez śladów jakiejś namacalnej poezji (chociaż są tu i oszałamiające kwiaty, i motylki, i jesienne jabłka!) - cytowanym z biegu pór roku DIALOGU ona - on.

Mówi on do niej (już wyraźnie w duchu "Pamelo, żegnaj!"):

to może jesienią z liści spadających
dywan kolorowych słów usnuję

na co ona jemu:

śnieg przykrył liście
gdy odszedłeś niespodziewanie

i dalej już do lustra/czytelnika:

teraz ja

dyskretnie rozpisuję twoją ciszę
w to co podajesz mi w snach
karmię się i zabijam swoimi myślami
twoimi słowami

Zabójcza moc pustki słów rzuconych na wiatr.

Liryka spoza Czasu

No cóż... jak to mówią, piękne "obiecanki-cacanki, a głupiemu radość!" Córki trzeba uczyć asertywności już od powicia tak, żeby już zawsze odróżniały cały ten kiepski pasztet i kiełbasę wyborczą - od szynki.