Fałszywi idole

Ludzie zwykle mają idoli, a zwłaszcza dzieci ich mają. Skądinąd wiadomo, że na starość się dziecinnieje. Ja nie, to znaczy nie mam i nie miałem idoli, choć jestem dziecinny. Za to uwielbiałem Teklę – wdowę krzyżacką i Gargamela – pogromcę niebieskiego łajdactwa. Jednak jeśli ktoś pomstował na Teklę lub Gargamela, to nigdy nie miałem pragnienia by sprawić mu łomot, albo chociaż stanąć w ich obronie. Śmiałem się tylko. Już wtedy widziałem, że nerwy co poniektórych biorą. Już dobrze, Tekla zła, Tekla be, Tekla fuj! Gucio cacy. Też by przespał stan wojenny, ale jakby się w końcu obudził, to też by wolał, żeby było po staremu. Gucio! I jeszcze raz Gucio! Co? Gucio! To se pogadalim, jak wyborca z wyborcą, nie?

Nie tak dawno na koncercie jednego z raperów, jakiś klient, który miał bilet, pokazał fucka, znaczy środkowy palec. Nie jest jasne po co, ale każdy raper zna ten gest, więc wykrzyknął: „pokażcie mu”! No i poszło. Cudem chłopaka odratowano. Znak to, że idol jest jak to, co zostało po Jezusie. Weźmy następującą sytuację: Legion tratuje kopytami krzyż w publicznym miejscu. Mmm! Nikt by nie musiał szczuć, zadziała instynkt. Ale jeśli Legion tratowałby wizerunek islamskiego zamachowca stylizowanego na Mahometa, to już wielu Polakom by się podobało. Jeślibym dodatkowo chłostał go świńskim ogonem i polewał świńską krwią, to byłoby super. Niestety bezczeszczenie tych symboli jest zabronione, a przecież jest wiele innych symboli, które wyryły się w zbiorowej świadomości i można je bezkarnie profanować. Za niektórymi z nich również kryją się idole. Sam zamierzam wprowadzić kilka nowych symboli, ale o tym kiedy indziej.

Powyższy wstęp skonkluduję: lecą fani z pazurami!

Mam na myśli spędy agitacyjne. Otóż polityka polega na agitacji, wiecznych wojażach w celu lansowania własnej osoby i formacji politycznej, którą się reprezentuje. Wszyscy to robią, a kto nie, ten jest czyimś lokajem po prostu. No, są i tacy. Nie lansują się ze swoim objazdowym cyrkiem. Najczęściej wyciągnięci z kapelusza. Kapciowi. Niezwykle usłużni. Dyspozycyjni. Za komuny też były takie spędy, tyle, że obowiązkowe. Pamiętam jeden z nich. Wytypowani uczniowie musieli ułożyć po pytaniu, które następnie sprawdzała pani, a potem na sali wstać i wyrecytować pytanie. Mnie wyprowadzono w trakcie, bo stałem z najgorszym szkolnym bydłem na końcu i gwizdaliśmy. Towarzysze musieli zrobić przerwę, ale potem mogli pierdolić dalej. Nie wiem, po co ludzie dzisiaj chodzą na takie spędy, skoro nie ma przymusu, ale faktem jest, że chodzą. Mam wrażenie, że jak na mszę. Ostatnio jakaś kobieta wyjęła z torebki czerwoną kartkę podczas nabożeństwa pod przewodem premiera Morawieckiego. Mnie to bawi, ale uczestnicy liturgii natychmiast rzucili się na nią i wyrwali tę kartkę. Potem wyjęła drugą (cwana, wiedziała co będzie), a oni znowu jej wyrwali. Za trzecim razem to już wywlekli z tymczasowej świątyni i oddali w ręce bezradnej policji. Wcześniej, zdaje się na spędzie z Czarneckim wlekli jakiegoś kodziaża, który dostał padaczki, a jak ktoś wołał: lekarza!, to wierni odpowiadali, że: niepotrzebny! Podobno przed atakiem coś wybełkotał przeciw PiS. Dlatego czuję, że spędy z politykami dobrej zmiany, to nabożeństwa, a nos mam w tych kwestiach dobry.

Dlatego też, ośmielam się wołać:

Karle nasz, któryś jest w bunkrze

nieś się imię twoje;

przyjdź wymię twoje;

bądź ochronka twoja jako w bunkrze tak i poza nim;

kartki na żywność daj nam wreszcie;

i dopuść nas do samosądów,

jako i my dopuszczamy ciebie do naszych winowajców;

i nie wódź nas na pokuszenie zachodnim dobrobytem,

ale nas zbaw od tych widoków.

Amen.

Oto karzeł polski, który gładzi grzech ciasnoty umysłowej!

Błogosławieni, którzy stawili się na ucztę karzełka.

Karle, nie jestem godzien abyś przeszedł do mnie,

ale powiedz tylko słowo, a pójdę za tobą na kolanach.

Niech was błogosławi zawiść, chciwość i nienawiść.

Idźcie, ofiara spełniona.

Karłu niech będą dzięki!