już nie wiem jak uwolnić całe to zło

wmadlane przebieraniem palców

upychanych koralami wiary

w dłoni własnych przewinień

czy dojrzałe zło wie

jak w przebłysku inteligencji

choć Purtkowi z piekieł ogniem dorównać

ta kluczowa myśl rozpoczeła swój lot

a zło po omacku rozkładać od środka

jak baba w babie

taka piękna a jednak

każda samotna

melodia ptaka na gałęzi

nie ustąpi o centymetr

czyżby wydziobało się w złości

oko w wiolinowym kluczu

korzenny jak kiełek ziemniaka

upór okultystycznych fantazji

zaczął pocić się wodą święconą

czy to już wszystko?

powinienem odejść rozżalony?

położyłbym się na podłodze, grzecznie

skomlał do sterczącego gwoździa

ale przy samym kucaniu

łaskot włazi mi w plecy

jak rwa

skowyt czy chichot?

niestety nie potrafię cierpieć na wzór twoich marzeń

przepraszam