Mrówka Charlota wybiera się nad morze

Małej mrówce imieniem Charlota,

Zobaczyć morze — przyszła ochota.

Cały już tydzień kufer pakuje,

Okazji na podróż wypatruje.

— Może by tak… samolotem?

Nie. Ten pomysł przemyślę potem.

Wiem… Lepszy będzie autostop.

Auto staje… a ja — hop!

Dobry pomysł… lecz ma wady.

Z ciężkim kufrem wsiąść nie dam rady.

— Och, Charlotko! — gniewa się jej mama. —

Takich pomysłów nie miewa dama.

Lecz ta Charlota jest bardzo uparta,

W swoim pomyśle stanowcza… i zwarta.

— Ja tylko chcę zobaczyć morze,

Czy nikt zrozumieć tego nie może?!

Wiele pomysłów na podróż już miała,

Żaden nie wypalił… — czegoś się bała.

Nikomu się przyznać jednak nie chciała.

— Jestem odważna! — wciąż powtarzała.

I w końcu powzięła postanowienie:

— Wyjeżdżam jutro. Zdania nie zmienię.

I choć wciąż tylko na etapie myślenia,

Ale już widzi siebie — jak na do widzenia,

Wszystkim chusteczką białą macha,

I do pojazdu — już — wsiąść się nie waha.

Myśli te robią ogromne wrażenie…

— Nie zwlekam dłużej. Spełniam marzenie.

Lecz jaki pojazd? Chyba nie… pociąg?

I znów strach się w nią wwierca niczym korkociąg.

— Och, Charlotko! — wzdycha jej mama. —

Co tak obmyślasz tutaj sama?

A Charlota? — Ciągle duma…

Mętlik ma w głowie. Nic nie kuma.

— Wszystkie pomysły są do bani. —

Samą już siebie za nie gani.

Myśli dalej: — „Trudna rada…

Dłużej tak myśleć nie wypada”.

— Stalowe pojazdy zapomnieć muszę,

Inaczej w podróż nigdy nie ruszę.

Bo takie pojazdy to istne potwory,

Lękam się ich jak sennej zmory.

— Do kitu te wszystkie moje pomysły…

Zaraz… już wiem! — Skoczę do Wisły!

„No, to jest pomysł” — z radością pomyślała.

I sama do siebie się głośno zaśmiała.

— Wisła do morza wpada niezbicie…

Fujara ze mnie, toż żadne odkrycie.

— Patyczków parę, źdźbeł trawy kilka,

Zbudować tratwę to tylko chwilka.

Na ster użyję rybiej łuski,

A potem już w rejs… choćby do… Ustki.

Ach, jeszcze żagiel… zrobię go z liścia…

Oj, chyba popłynę… Nie mam już wyjścia!

— Och, Charlotko! — martwi się mama. —

Uważaj na siebie, bo będziesz sama.

Na podróż upiekłam ci pyszną szarlotkę. —

I bliska już płaczu, przytuliła Charlotkę.

— No, to w drogę! Wypływać już czas…

Do zobaczenia! Żegnam was…

Ostatnie spojrzenie w stronę mrowiska.

Żal się rozstawać. Płaczu już bliska.

Na tratwę — jednak — wsiąść się nie waha.

Wszystkim znajomym chusteczką macha.

— Zobaczę morze i wrócę z powrotem!

O mojej podróży opowiem wam potem!