Biedroneczka Kropeczka fruwa po łące,

trzymając liczydełko w jednej rączce…

Fruwa i fruwa — i wcale nie znajduje,

tego co akurat — bardzo potrzebuje.

A cóż jej potrzeba, czy wiecie dzieci?

Słoneczko już wie — i mocno świeci…

Po całej łączce strzela promykami

i się zabawia rosy kropelkami.

Zapewne już zgadłyście, drogie dzieci,

że nie na darmo słoneczko tak świeci…

Chce pomóc Kropeczce znaleźć — czego szuka,

wszak dla słoneczka — żadna to sztuka.

Czego więc szuka ta nasza Kropeczka?

Kropelki rosy? Tak, i to dużej jak beczka,

by niczym zwierciadło jej posłużyła,

gdy ona swe kropeczki będzie liczyła.

Dzięki słoneczku, gdy taką ujrzała,

w głos się serdecznie zaraz zaśmiała.

Przejrzała się w niej jak w zwierciadle,

kropeczki liczyć zaczęła i sumować na liczydle:

— Jeden, dwa, trzy… po stronie lewej…

Jeden, dwa, trzy… po stronie prawej…

Trzy i trzy, to na liczydełku daje sześć…

Hura! Jestem dorosła, znikam więc, i mówię cześć! —

wesoło zawołała, i frrrrr… odfrunęła bezgłośnie,

wzbijając się do nieba i tańcząc radośnie.

******

Słoneczko Biedroneczkę cały czas obserwowało,

i widząc ją aż tak radosną, w głos się zaśmiało…

Choć wie, że kropeczki nie odzwierciedlają jej wieku,

nic nie mówiło, ponieważ świat zna od wielu wieków.

I wie, że wszystkie stworzenia swe własne radości mają.

Nie psuje ich nikomu, wszak one radość też jemu dają.

Rysunek 7-mio latki.